Het geheimhouden van onze zwangerschap

Je doet een zwangerschapstest, je ontdekt dat je zwanger bent, je bent helemaal in de wolken... en dan volgt er iets vreemds. Je wilt het van de daken schreeuwen dat je zwanger bent, maar tegelijkertijd wil je het geheimhouden...

Ik las dat 1 op 6 zwangerschappen eindigt in een miskraam. Ik kan me inbeelden dat als je dat meemaakt, je niet meteen wilt dat de hele wereld ervan op de hoogte is. Pas na de 12-weken-echo heb je meer zicht op de medische toestand van jouw kindje en neemt het risico op een miskraam aanzienlijk af. Vandaar dat velen het pas na 12 weken aan de buitenwereld laten weten dat ze zwanger zijn. Je komt bijgevolg meteen voor een dilemma te staan: wil ik het grote nieuws al vertellen of nog niet? Aan wie wel en wie niet? Daar kwam in mijn geval best veel onzekerheid bij kijken.

Thomas en ik beslisten toch om het al snel aan onze familie te vertellen. Ik dronk geen alcohol meer, moest me ineens aanpassen aan alle voedingsrestricties (geen sushi, geen rauwe eieren, …) en ik had al redelijk veel last van zwangerschapsklachten. Ik wou geen excuses moeten bedenken voor waarom ik niet dronk of plots anders at en voelde de nood om met mijn familie te kunnen praten over hoe ik me voelde. Nog voor de eerste echo, toen ik 5-6 weken zwanger was, vertelden we het dus aan onze familie. Ook aan mijn baas en een dichte collega vertelde ik het toen al, omdat ik niet meer goed meekon op werkvlak. Ik wilde niet dat er zou getwijfeld worden aan mijn werkattitude of capaciteiten dus vertelde ik het, maar tegelijkertijd voelde het best ongemakkelijk om zo vroeg al te laten weten dat ik zwanger was.

Doordat ik me niet goed voelde door de zwangerschapshormonen, heeft het lang geduurd alvorens we het ook aan onze vrienden lieten weten. Ik voelde me eerder ziek dan zwanger, wat maakte dat ik me vaak niet in een dolgelukkige mood bevond om het nieuws te kunnen brengen en dan stelde ik het liever uit. Ik had mijn sociale agenda ook vrij leeg gemaakt, omdat ik veel rust nodig had. Bij sommige vrienden heb ik mijn zwangerschap pas na 12-15 weken aangekondigd. Ik voelde me daar met momenten best schuldig over, dat het zo lang duurde alvorens ik hen dat mooie, grote nieuws vertelde. Heel mijn leven draaide al wekenlang rond mijn zwangerschap, maar velen van mijn hartsvriend(inn)en wisten nog van niets.

Achteraf bekeken, besef ik dat ik gedaan heb wat op dat moment goed voelde voor mij. Die schuldgevoelens en al dat getwijfel waren helemaal niet nodig. De aankondigingen bij mijn familie en vriendengroepen waren uiteindelijk allemaal heel mooi. De reacties waren hartverwarmend en ik voelde me heel liefdevol omringd.